Зімовая сустрэча!

І зноў цікавае феналагічнае назіранне ў апошнія дні гэтага года. Каманда Angry birdwatchers выйшла прагуляцца ўздоўж Свіслачы ў раёне вёскі Новы двор. Шмат чаго цікавага было пабачана намі, а каля шлюза сустрэлі мы лясную завірушку! Хутчэй за ўсё гэта першая такая рэгістрацыя для нашай краіны, хаця магчыма, што птушкі гэтага віда заставаліся зімаваць і раней, проста назіральнікі не абвяшчалі аб такіх рэгістрацыях. Лясныя завірушкі адлятаюць у верасні - кастрычніку да месцаў зімовак: заходняй і паўдневай Еўропы, паўднева-заходняй Афрыкі, Азіі. Да рэчы для гэтага віду адзначаецца магчымасць зімовак у межах гнездавога арэала.
Акрамя завірушкі, тут жа, каля шлюза шукалі сабе харч пеначка-ценькаўка і малінаўка. Часам пеначкі-ценькаўкі застаюцца зімаваць каля месцаў, дзе ёсць сток цёплай вады. 1 снежня гэтага года пеначку-ценькаўку сфатаграфаваў на Немане ў Гродна Д. Якубовіч. А 28 снежня гэту птушку сфатаграфавалі пад Менскам мы. Думаю, што такіх рэгістрацый можа быць і больш, калі праверыць падыходзячыя месцы. Малінаўка таксама сустракаецца на зімоўцы ў нашай краіне.
Дзень выдаўся даволі багатым на сустрэчы. Вось спіс: крыжанка звычайная, нырок-свірок (трымаецца на Свіслачы з 14 снежня), вялікі савук, шэрая чапля, звычайны папаўзень, звычайны паўзунок, вялікая сініца, блакітная сініца, дзяцел сярэдні, дзяцел малы, чыж, зелянушка звычайная, шчыгел чорнагаловы, дрозд-піскун, шуляк-галубятнік, пеначка-ценькаўка, лясная завірушка, малінаўка, зімародак звычайны, крапіўнік.

Пячураўка-ценькаўка. Фотаздымак М. Львова

Лясная завірушка і пячураўка-ценькаўка. Фотаздымак М. Львова

Нырок-свірок. Фотаздымак М. Львова

У Чырвоным бары!

Частка нашай каманды: Вольга, Андрэй, Сяргей і ваш пакорны слуга)

Зусім нечакана для сябе я адправілася ў гэту вандроўку. На гэты раз я апынулася на поўначы Беларусі, у заказніку "Чырвоны бор", на хутары Дмітрыя Шамовіча. Мэта нашай вандроўкі - выраб гнездавых домікаў для даўгахвостай кугаўкі. Сабраў нас на поўначы Дзяніс Кіцель. У пабудове домікаў удзельнічалі Андрэй Барадзін, Юрый Квач, Вольга Фурс, Сяргей Гацкі. Я канешне таксама прымала ўдзел, працавала наша кампанія пад рукаводствам Дзяніса. Па вынесенаму вопыту магу сказаць, што прынцып пабудовы для любога доміка амаль аднолькавы, змяняюцца ж памеры, пры спецыфічных патрэбах віду і канструкцыя. Хачу звярнуць асаблівую ўвагу на важнасць такіх біятэхнічных мерапрымстваў. Напрыклад, даўгахвостая кугаўка селіцца ў дуплах, спарахнелых зломленых ствалах. Часам такіх месцаў птушкам не хапае, узнікае праблема дзе ж гнездавацца. Для таго каб забяспечыць птушку гнездоўямі вешаюцца штучныя домікі, якія птушкі і займаюць. Вось тут можна прачытаць больш пра выкарыстанне штучных гняздоўяў http://birds-addicted.blogspot.com/. У выніку мы пабудавалі пяць домікаў для даўгахвостай кугаўкі, два гагалятніка, чатыры доміка для сонь і адну скрыню для вушатай савы.

 Домік для соні

Аднак не толькі пабудовай домікаў я там займалася. Канешне мы з Дзянісам паставілі сеткі для адлова птушак. Лавілася іх няшмат і толькі ў першай палове дня, а ў другой мы сеткі зачынялі і ехалі развешваць нашы дамы. Падчас кальцавання я павучылася вызначаць формулу крыла і разабралася ўсё ж такі з тлушчам. Памерыць формулу крыла справа не з легкіх, аднак на трэццяй птушцы, мне ўдалося хаця б правільна зафіксаваць крыло. =)
А яшчэ збылася мая мара -  я пабачыла глушча. Тут, у Чырвоным бару, вясной можна паназіраць за токам гэтых птушак.

Фотаздымкі Дзяніса Кіцеля! Апошніх два я проста знайшла ў інтэрнэце))

І закідываю фотаздымкі, зробленыя Юрай Квачом.

Вялікая сініца, трапіўшая ў мае рукі)))

А вось тут сабака маёй мары!!!

Баравы жаўрук - першая рэгітрацыя на зімоўцы!

Баравы жаўрук (Lullula arborea) 8.12.2014

Апошні час мне шанцуе на цікавыя сустрэчы (ох, толькі б фатуна і далей не пакінула мяне)! Дык вось, раскажу пра апошняе цікавая назіранне. 6 снежня я з Андрэем Барадзіным і Алінай Пашэк паехалі пад Фаніпаль пашукаць сняжурак. Не адзін раз гэтай зімой  іх рэгістравалі на Гарадзеншчыне, мы падумалі чым Міншчына горш. Адразу скажу, што сняжурак падчас гэтай вандроўкі мы не знайшлі, затое падзівіліся на баравога жаўрука на зімоўцы. Падзівіліся і паехалі да дому, а самае цікавае пачалося калі гэта вестачка дайшла да больш дасведчаных арнітолагаў. Узнікла шмат пытанняў, таму што да гэтага інфармацыі аб зімуючых баравых жаўруках не сустракалася. Месцы зімовак гэтага віду даволі далёка ад нашай краіны: Егіпет, Б. Усход, ды і адлятаюць баравыя жаўрукі ў верасні, кастрычніку, радзей лістападзе. А тут рэгістрацыя ў снежні і без фотаздымку. Да рэчы, я не ведала, што такіх рэгістрацый не было, пагэтаму і не стала фатаграфаваць птушку. У рэшце рэшт, каб праверыць саму сябе, я  8 снежня вырашыла яшчэ раз наведацца да вескі Навінка, і паспрабаваць знайсці жаўрука. Не адразу, аднак мне гэта ўдалося. Я змагла даволі доўга і грунтоўна паназіраць за птушкай, разгледзець яе, адмесці палявога жаўрука, і калі я ўжо была перакананая птушка вырашыла праспяваць, гэта была апошняя кропля, апошні аргумент. Такім чынам мы зрабілі цікавае назіранне, а я дасканала разабралася ў адрозненнях палявога і баравога жаўрукоў. 

Невялічкая спраўка: 

Баравы жаўрук (Lullula arborea) падобен да палявога жаўрука (Alauda arvensis), аднак меншы па памеру, з больш кароткім хвастом, крайнія рулявыя ў хвасце не белыя. Для нашай краіны звычайны на гнездаванні, пералётны і транзітна мігруючы від. Больш інфармацыі тут http://www.ptushki.org/guide/bird/208.html 

Няміга здзіўляе! (альбо як дадаваць віды, не выязжаючы з Менску)

Birdwatcher - такі чалавек, які за новым відам птушак хоць на луну, як кажуць. Шмат разоў і я адпраўлялася ў розныя вялікія і малыя вандроўкі, каб пабачыць новыя віды. Аднак бываюць выпадкі, калі віды самі ідуць у рукі, і ехаць далёка зусім не трэба. Пачалося ўсё з Мікіты Львова, які на Менскім моры сфатаграфаваў гагача ці чорнаваллёвага, ці чырвонаваллёвага, тут погляды экспертаў разыйшліся. І мы (я, Мікіта і Андрэй Барадзін) адправіліся на праверку, каб высветліць хто ж бліжэй да ісціны. Гагача мы не знайшлі, затое Мікіта заявіў, што на Нямізе сядзіць марская чайка (Larus marinus). Прыехалі мы да палацу спорта, а тут і сапраўды сядзіць марская чайка, від які я ў Беларусі не бачыла. Вось гэта значыць апынуцца ў правільным месцы! З назвы зразумела, што гэты від птушак насяляе берагі акіянаў і мораў. Акрамя таго скалістыя выспы, выспы рэк і азёр і нават тарфянікі. Пасля гнездавога перыяду птушкі трымаюцца ў прыбярэжнай зоне мораў, і могуць вось так спарадычна залятаць на кантынентальныя вадаёмы. Для нашай краіны гэта рэдкі, залётны від. 

Марская добра адрозневаецца ад іншых відаў чаек: яна большая па памеры, з ружовымі лапамі і цёмнай афарбоўкай цела. Фота М. Львова

Так на Нямігу стала завітваць больш народу. І ўсяго праз некалькі дзён я і Дзяніс Кіцель пабачылі чорнагаловую чайку ( Larus melanocephalus), амаль на тым жа месцы, што і марскую. Птушка гэта для жыцця таксама абірае марскія ўзбярэжжы, і акрамя таго дэльты, залівы балоты, эстуарыі, селіцца і на кантынентальных вадаёмах. Чарнагаловую чайку бадай можна пераблытаць з чайкай-рыбачкай. Аднак, калі вока больш менш набіта - адрозненні нельга не заўважыць. У дарослай птушкі адсутнічаюць чорныя канцы крылаў, характэрныя для рыбачкі, дзюба ружовая, больш кароткая і з чорным кальцом. А вось маладыя птушкі падобны да маладых шызай чайкі.

На фота дарослая чайка ў зімнім уборы. Фота Д. Кіцеля

Працягваю назіраць на Нямізе, чакаю трохпалую чайку!)

За мандарынкай! Качкай-мандарынкай!

Наша родная краіна не перастае радаваць арнітолагаў цікавымі сустрэчамі: то пелікан заляціць на рыбгас, то больш за сотню сакалоў пабачуць, то хрустана, а зараз вось качка-мандарынка. Арэал гэтай птушкі праходзіць па тэрыторыі ўсходняга Кітая, Курыльскіх вастравоў, Японіі, Тайваня. Мандарынка інтрадуцыравана ў Англіі і Германіі, у апошні час гняздуецца ў Галандыі, Бельгіі, Францыі, Даніі, Аўстрыі і Ірландыі. І вось гэту прыгажуню пабачылі ў Лідзе, сярод качак-крыжанак. Адразу я вырашыла, што не паеду, бо складана сказаць адкуль гэта птушка, можа яна зляцела з якога-небудзь зоасада нашай альбо суседніх краін. Аднак потым, мне ўспомнілася як я толькі пачынала цікавіцца птушкамі. Я чытала розныя кнігі ў бібліятэцы, разглядала малюнкі, і вось мандарынка і была адной з першых птушак пра якіх я даведалася. Тут я вырашыла, што магчымасці пабачыць гэту птушку ў дзікай прыродзе ў бліжэйшы час можа не з'явіцца і паехала ў Ліду. Трэба сказаць, што я была адным з апошніх візіцёраў да гэтай птушкі, да мяне сюды амаль кожны дзень завітвалі іншыя арнітолагі і аматары птушак. Вялікую дапамогу ўсем жадаючым паглядзець на мандарынку (у тым ліку і мне) аказаў мясцовы аматар птушак Юрый Квач. Вялікі дзякуй!

Мы з мандарынкай))) 

Фота Д. Якубовіча

=) 

Восень на станцыі кальцавання птушак. Латвія. Папэ.

Кастрычніка месяца 1 дня

Трыццатага верасня я выехала з Мінску на аўтобусе ў напрамку Рыгі. Далей мой шлях ляжаў да мястэчка Папэ, дзе знаходзіцца станцыя кальцавання птушак. Дабралася да Jelgava, дзе мяне сутрэў Оскарс і далей мы ехалі на яго машыне. Мы пераадолелі больш за 200 км і апынуліся ў Папэ. Па дарозе я налічыла 14 гнездаў белага бусла, сустракаліся стайкі кнігавак і севак. Папэ гэта веска ці пасёлак, раней тут было больш народу і хадзіў аўтобус, а зараз  большасць людзей адпачывае тут летам ды на выходных. Станцыя кальцавання ўяўляе сабою некалькі невялічкіх домікаў на марскім ўзбярэжжы. Да мора тут рукой падаць, чуваць шум марскіх хваляў. З назіральнай вышкі адчыняецца найпрыгажэйшы від на мора і сам паселак з возерам. Гэта другое для мяне мора за гэты сезон – Балтыйскае, як і папярэдняе Белае, я бачу яго ўпершыню ў жыцці. Пачуцці проста зашкаліваюць, а сёння быў неверагодны заход сонца, такі як мне падабаецца з ружовым небам і фігурнымі воблачкамі. Для адлова птушак стаіць даволі вялікая лавушка (хаця на самой справе яна маленькая, я вялікую сабралі, бо на станцыі мала народу). Яна мае шырокі уваход, а потым праход звужаецца і сканчаецца камерай, дзе і збіраюцца птушкі. Калі прыходзіш на праверку частка птушак ужо ў камеры, а частку можна загнаць туды. Сёння ўвечары лавілася няшмат чаго: вялікія сініцы, даўгахвосцікі, малінаўкі, малы дзятлік. Заўтра мы чакаем вялікі паток птушак, я буду займацца іх дастаўкай, а Оскарс кальцаваннем. Планую яшчэ даследаваць узбярэжжа, можа мне пашанцуе і я пабачу цікавы для мяне від.

А тут я жыву=)

Кастрычніка месяца 2 дня

Сёння кальцавалі птушак з сямі раніцы. Пачыналася ўсё даволі спакойна: малінаўкі, дразды, крапіўнічак. А калі стала зусім светла пачалі лавіцца каралькі, сініцы (вялікія, даўгахвостыя, блакітныя сініцы, гаічкі, маскоўкі). Асабліва шмат было вялікіх сініц і даўгахвосцікаў. Даўгахвосцікі для мяне гэта хадулачнікі сярод сініц, такія ж мілыя, з такімі мілымі ўважлівымі тварыкамі. Залятаюць яны ў сетку цэлымі стайкамі, адна за адной, і калі з камеры іх перасожваеш у пераноску яны глядзяць на цябе праз сетку сваімі вочкамі бусінкамі з белых пысачак. А ў кальцавацельскай, пакуль яны чакалі сваёй чаргі, часам чулася нескладаная прыгожая песенка. Даўгахвосцікі сінічкі мелкія, толькі і ёсці што хвост. Трапілася сёння і хахлатая сініца, акальцованая таксама тут, толькі раней. Была  яшчэ адна вялікая сінічка з галандскім кальцом. З цікавых відаў парадавала пячураўка-зарнічка, трапілася з самага ранку сярод каралькоў я не адразу яе заўважыла. Справа ў тым, што зусім нядаўна гэта птушка была  ўпершыню адлоўлена ў Беларусі, і перад ад’ездам я як раз прачытала пра гэта, паглядзела здымкі. І вось тут у першы ж дзень пабачыла гэту птушку – новы для мяне від. Пазней яшчэ адлавілі юрка і садовую леску, не такія і рэдкія віды, аднак злавіліся ўсяго па аднаму разу і сталі даволі каштоўнымі. Карацей увесь мой дзень прайшоў у перабежках ад сетак да кальцавацельскай і назад. Пагэтаму к сярэдзіне гэтага дня я добра адчула свае ножкі=). Актыўнае кальцаванне працягвалася да трох гадзін дня, было акальцована  290 птушак. У вечары ж птушкі ўжо амаль не лавіліся і да 300 мы так і не дацягнулі. Затое я пайшла прагуляцца па ваколіцах Папэ, перайшла праз дарожку, выйшла ў поле да заросшага берага возера, павярнула галаву направа і ўпершыню ў жыцці пабачыла белашчокую казарку, а дакладней пару гэтых птушак. Гэта першая ў маім жыцці казарка! Птушкі апынуліся зусім не пужлівымі, я назірала за імі з метраў 13 не больш. Яны канешне таксама паглядалі на мяне і карміліся. На самой справе я ішла пашукаць вусатых сінічак, аднак пабачыла казарак і забыла пра ўсё, не магла адарваць вачэй. З гэтай сустрэчай дзень склаўся зусім добра.  

Кастрычніка месяца 3 дня

Сёнішні дзень ён асаблівы – я кальцавала!! І акальцавала я сёння 21 птушку наступных відаў: дрозд спявун, чорны дрозд, малы дзяцел, вялікая сініца, бурагаловая гаечка, даўгахвостая сініца, жоўтагаловы каралёк, шуляк-карагольчык (тут я прызнаю сябе толькі асістэнтам – трымала птушку, ну і канешне ўнікала ў справу). Пачуцці трэба сказаць самыя найлепшыя: па-першае табе даверылі кальцаваць птушак, нават гэтага маленькага каралька, а па-другое – ты пра гэта столькі марыў, што нават адна акальцаваная птушка – гэта сапраўдная радасць. Аднак пакальцавала я толькі з раніцы, а потым перайшла зноў да пераноскі птушак, бо колькасць апошніх значна павялічылася. Сёння значна больш ляцела сініц, асабліва даўгахвостых. У вечары да нас на выходныя далучыўся Эліес.

Кастрычніка месяца 4 – 5 дней

На самой справе я губляю лік дзён, а ўжо прыйшлі выходныя. Субота і нядзеля праляцелі зусім непрыкметна. 4 і 5 кастрычніка еўрапейскія дні назіранняў за птушкамі, пагэтаму на станцыі ў гэтыя дні Оскарс праводзіў экскурсіі. Людзей было няшмат, аднак усім было цікава – не кожны дзень можна вось так блізка паглядзець птушку, нават тую ж сініцу. На гэтыя дні маім дапаможцам з птушкамі стаў Эліес. Разам мы вылаўлівалі адлоўленых, перасожвалі, пераносілі. Гэты хлопча пакінуў у мяне ў душы цёплы, светлы след. Я нават атрымала падзяку за тое, што дапамагла з рускай мовай, хаця на самой справе нічога такога я не зрабіла. Птушкі лавіліся ўсё тыя ж: сінічкі розных відаў ды каралькі. Кожную раніцу атрымліваецца злавіць драздоў, а потым увесь дзень сініцы, сініцы, каралькі, малы дзятлік (УРА!!!). Аднак колькі б такіх сінічак я не ператрымала ў руках я не магу сказаць, што яны мне надаелі, глядзіш на гэта выдатная стварэнне прыроды і радуецца душа. Акальцавала дразда-спявуна, малінаўку і малога дзятла. Прамеры становяцца куды лепш, што не можа мяне не радаваць, ды і кальцую ўжо куды ўпэўненей. Стараюся запамінаць розныя неабходныя прыкметы, у тым ліку форма пераў у хвасце, колер іх пад крылом, на галаве, нават колер скуры на галаве. Я разумею, што чым больш дробязяў, тым мне больш падабаецца. Акрамя ўсяго гэтага ў мяне яшчэ адна радасць – пабачыла пясчанку, другі раз у жыцці і другі раз за гэты год. На беразе мора шукаюць сабе ежу вялікія зуйкі, а разам з імі пясчанка і вялікі кіркун. У нядзелю было дзіўнае мора глыбокага блакітнага колеру з персікавым небам над ім, першы вечар яно было спакойнае, амаль без хваляў.

Вось такое дзіўнае сэлфі, дзякуй дзятлу=)

У гэтым усе каралькі, павіснуць жалобна і нічога не паробіш з імі)

Кастрычніка месяца 7 – 8 дней

Адбыліся змены ў саставе пражывючых на станцыі і Оскарс пакінуў мяне. Зараз асноўны кальцавацель у нас Юдзіс. Часам кальцую і я, з апошніх уражанняў кальцаванне маладога самца шуляка-карагольчыка. Зараз на станцыю прыехала Ілза і пачалася лоўля соў. Методыка даволі простая: ставіцца сетка, прыходзіш пад яе ў змроку з цацкай пішчалкай і так сядзіш усю ноч – пішчыш. Совы прылятаюць на гэты гук і калі шанцуе трапляюцца ў сетку. Аднак каб злавіць саву пад сеткай трэба прасядзець не адну гадзіну. Са мной дзве ночы лавілі соў Оскарс і Маргарет. Оскарс - фатограф, шмат вандруе па свету, здымае жывел для каляндарэй. Я таксама атрымала каляндар з птушкамі ў падарунак з подпісам ад аўтара. Магу сказаць, што пакуль што сава так і не патрапіла ў сетку, хоць некальуі разоў яны і падляталі даволі блізка. Адзін раз сава падляцела дакладна да таго месца, дзе сядзела я з пішчалкай. Застаецца спадзявацца, што аднойчы ноччу я злаўлю сваю саву. А вось дзяўчынкам на возеры пашчасціла больш і ў адну з начэй яны злавілі дзвух балотных соў. Я думаю не трэба казаць, што гэта за радасць патрымаць саву ў руках, а мне далі ў рукі адразу дзве. З двух бакоў яны паглядалі на мяне, часам шчоўкалі дзюбамі, ад махнатых лапак ішла хваля цепла. А самай першай ноччу замест савы ў сетку трапіла слонка, я ўпершыню патрымала гэту птушку ў руках. Трэба сказаць, што я зразумела чаму на іх палююць – птушка была даволі спраўненькая.

Цыкл фотаздымкаў Настасся і птушкі)

Слонка...

Шуляк-карагольчык...

Ну і совы...парачка балотных...

Оскарс з імі ж...

Блакітная сініца панк...я думаю)

Некалькі разоў у сетку трапляўся крапіўнік

Чыж..

Злавіўся і такі прыгожы, дарослы самец шуляка...

Кастрычніка месяца 9 – 10 дней

Усё бліжэй мой ад’езд і сэрца ўжо больна зашчаміла, зараз стараюся не думаць аб гэтым. Надвор’е моцна сапсавалася, з мора налятае халодны вецер, часам выходзіць туман, накрапвае дожджык. Усе гэта не спрыяе адлову птушак. З раніцы ўсё ляцяць сініцы з каралькамі, радзей чыжы з юркамі і берасцянкі. Злавіліся яшчэ дзве Phylloscopus inornatus – пячураўкі-зарнічкі, яны прыемна разбавілі звычайныя віды.

Вось яна Phylloscopus inornatus

Ну і селфі..да рэчы ў мяне цяпер іх огого колькі

Адлавілі пяць даўгахвостых сінічак  з эстонскімі калечкамі, усе пяцера з адной сотні. Спачатку адлавілі трох, а праз дзень яшчэ дзвюх. Гэта заўсёды такое адчуццё моцнае калі бачыш птушку з кальцом. Потым альбо яно ўзмацняецца, таму што птушка з іншай краіны, альбо не – значыць мясцовая, недаўна акальцованая, альбо (радзей) акальцованая тут толькі не ў гэтым годзе, што таксама прыемна. Дык вось эстонскія сініцы…а да гэтага было ў нас яшчэ дзве "масквічкі", таксама даўгахвосцікі. Калі ловіцца птушка з іншаземным кальцом адразу адчуваеш, што не проста так людзі рабілі гэту працу, думаецца пра тое, што вось маленькая птушачка пераляцела, пераадолела мяжу паміж краінамі, а заўтра можа быць перасячэ яшчэ не адну мяжу.

 А вось блакітная сінічка з літоўскім кальцом.

Здарылася!!! Я злавіла сваю першую саву – вушатую. Менавіта на чацвертую здаецца ноч яна ўсё ж такі злавілася. І на мае пытанне: - Ну як так, чацвератая ноч, чаму не раней? Мне сказалі адну мудрую рэч: - Ну калі ловіцца, яно ловіцца. Застаецца спадзявацца, што ў застаўшыеся ночы атрымаецца злавіць яшчэ совак.

Вось яна, мая першая злоўленая сава!

Кастрычніка месяца 13 дня

Я сяджу паміж морам і лавушкай і пачынаю пісаць тое, што так не хацелася пісаць. Вось і прабеглі два тыдні, такія доўгія і такія кароткія. Я шмат чаго яшчэ хачу напісаць, асабліва пра людзей. Трэба падвесці нейкі вынік усяго. 

Перш за ўсё хачу расказаць пра Донатса, здаецца я яшчэ не пісала пра яго, хаця я пазнаёмілася з ім як толькі прыехала. Я б назвала гэтага чалавека душой усёй станцыі, ён як дамавік у добрым сэнсе гэтага слова. Да яго можна звярнуцца з любымі жыццёвымі пытаннямі, ён заўсёды нешта прыносіць каб падкарміць нас, дае розныя парады. Яго ўплыў не адразу заўважаеш. Я рада, што пазнаемілася з ім. А таксама канешне з Оскарсам, Малісам, Юдзісам і ўсімі тымі, хто за гэтыя два тыдні быў тут. Я ўдзячная Оскарсу за яго ўрокі і заўвагі. Я дакладна адчула як лягла цаглінка ў фундамент  майго прафесіаналізму. 

Зараз на станцыі нас усяго тры чалавекі: Донатс, Маліс і я. Заўтра з самай раніцы я пачну сваю дарогу да дому. Амаль пяць гадзін вечара і ўжо мала што ловіцца, час ад часу выпускаю даўгахвосцікаў. Сёння надзіва добрым было надвор’е: сонейка сапраўды грэла і я распранулася да майкі. Перад гэтым усё былі дажджы, туманы, халаднавата, а сёння быў невялічкі рэванш. Апошнія дні я не пісала дзённік, таму што здаецца нічога цікавага не адбывалася, былі звычайныя працоўныя дні. Аднак яны мне падабаліся гэтыя дні.

Сёння я дадала ў спіс відаў залацістую сеўку. Неяк зусім выпадкова выйшла да мора, пакуль не было птушак, а там сеўкі. Прыемна…

І яшчэ некалькі слоў пра гэта месца, пра Папэ. Кожны дзень над галавой цягнуліся стаі птушак: сініцы, берасцянкі, голубы, гусі, каралькі…Справа ў тым, што тут дужа ўдалае месца, станцыя стаіць паміж морам і возерам, атрымліваецца такая “бутылка”, з-за чаго і птушак шмат. Гэта неверагоднае пачуццё, калі птушкі ляцяць і ляцяць, спачатку яшчэ прыкідваеш колькасць, а потым збіваешся і проста разумееш, што вось гэта і называецца шмат. 

Ну ўсё, думкі зусім зблыталіся. Пара пачынаць збіраць рэчы і напісаць падзяку, схадзіць да мора і …

P.S. Увечары я даведалася, што домік дзе я жыву мае сваю гісторыю. Некалькі год ён выкарыстоўваўся як плавучы дом  на возеры Engure. Да яго прыраблівалі матор і так можна было пераязжаць з аднаго канца возера да другога, сёння працаваць тут, а заўтра там. Потым яго перавезлі ў Папэ, дзе зараз ён і стаіць. І ў ім, гэтым невялічкім доміку, я пражыла два тыдні=). 

Прыгожае неба

Маяк, я назірала за ім, калі лавіла соў...

Познія кветкі...

Конікі...аднойчы я назірала як вось гэты маленькі поні даганяў сваіх большых сяброў, ён спяшаўся, бег ўздоўж мора...а наперадзе скакалі вось гэтыя прыгажуны, адзін пад сядлом, а другі проста побач.

А з гэтага грыбка ў мяне быў суп)

На світанні...