Міёры...Жураўлі...Саламяныя замкі

182 кіламетры, наперадзе Мінск. Наша ўзрушаная, змораная аднак задаволеная каманда пакінула Міёры. За плячыма мноства ўражанняў, цэлы фестываль "Жураўлі і журавіны"і тысячы журавоў. 

Як гэта было??

Прыехалі ў Міеры каля 17 гадзін і адразу накіраваліся на назіральныя вышкі. Мая каманда складалася з чатырох чалавек. 

Вось такім складам мы і ўлічвалі журавоў...+ Я, канешне))

Са сваёй вышкі мы налічылі 870 журавоў - гэтыя птушкі непасрэдна праляцелі каля нас. Не трэба тлумачыць як неверагодна адчуваеш сябе, назіраючы такую колькасць птушак. Журавы ўздымаліся з палей, дзе яны карміліся днем і зараз, увечары, накіроўваліся ночыць на балота. Вось падчас гэтага пералета мы і рабілі ўлік. Як мы пагадзіліся з Вікай Церашонак - журавы птушкі душэўныя! Час на вышцы праляцеў незаўважна, здаецца толькі ўздымаліся на яе, як ўжо прыйшла пара вярнуцца на зямлю.

Наша вышка.

Асабіста хочацца падзякаваць Аляксандру Кляшчонку, у якога дома я правяла больш за гадзіну, чакаючы нашу машынку. Тут мне не проста далі часовы прытулак, аднак і пацешылі размовай, і смачна накармілі.

На наступны дзень мы з самай раніцы разведвалі месцы, дзе есць жураўлі, каб менавіта туды прывезці ўсіх жадаючых пабачыць прыгожую, занесеную ў Чырвоную кнігу птушку. Месца знайшлося хутка і ўжо ў 11 гадзін я з першым аўтобусам адбыла ў зусім недалекае падарожжа. Усе здаецца было як заўседы (у фестывалі я ўдзельнічаю трэці раз), аднак было і шмат чаго па-новаму прыемнага. Кіроўцы былі мне знаемыя яшчэ па прошламу году. Мужыкі яны душэўныя, прывіталіся. а адзін з іх і кажа: "Ты ж Насця? Я цябе памятаю, табе ў тым годзе падабалася ў мікрафон з аўтобуса абвесткі даваць". І сапраўды падабалася, я там ізгалялася як магла, каб больш людзей накіраваць на экскурсіі. Ды вернемся да гэтага году...З прыемнага было і тое, што падчас віктарыны адказы на пытанні добра ведаў наш кіроўца. Здаецца год прайшоў, а чалавек памятае, значыць мы не дарма працавалі.

Вяртаемся з экскурсіі

У полі людзей сустракалі  нашы эксперты, выдавалі оптыку і распавядалі пра жураўлей тое чаго не паспелі па дарозе дараспавесці мы. Тут жа дапамагалі і мы - аўтобусныя экскурсаводы. На другім аўтобусе працавала Жэня Лучык. У кожнага была магчымасць пабачыць журавоў, даведацца чым адрозніваюцца маладыя птушкі ад дарослых, чаго птушкі збіраюцца менавіта тут, ды і ўвогуле задаць любое пытанне. Пытанняў генерыравалася шмат і самых розных...

Падчас экскурсіі

У гэтым годзе побач з оптыкай ляжаў невялікі нататнічак, дзе кожны жадаючы мог пакінуць водгук аб экскурсіі. Там для нас напісалі шмат цеплых словаў, што не магло не крануць. 

Вось у такіх клопатах і праляцеў дзень. Мы суправадзілі па пяць аўтобусаў, на экскурсіі прыехала каля 570 чалавек, не ўлічваючы тых, хто дабіраўся следам за аўтобусамі сваім ходам, бо не ўсех яны маглі адразу змясціць. 

Вельмі і вельмі прыемна было чуць словы падзякі, бачыць зацікаўленасць людзей. Гэта дае добры зарад на будучую працу.

Пасля таго, як апошні аўтобус вярнуўся ў Міеры, мы адправіліся на Ельню на экасцежку. Былі ў нас у камандзе людзі, якія яшчэ не наведвалі яе. Балота сустрэла нас жоўценькімі, восеньскімі бярозкамі, журавінамі і жураўлямі, якія зляталіся на балота. Вялізныя стаі праляталі ледзь не над нашымі галовамі. Гледзішча магло захапіць каго заўгодна...

Сядаюць на балоце...

Від з назіральнай вышкі каля экасцежкі

Неверагодна прыгожая Жэня

Так прайшло наша невялікае падарожжа. Заняло яно няпоўных два дні, аднак падаецца, што былі мы там значна больш. Неяк паспяваеш падаяднацца з гэтым балотам, птушкамі, людзьмі...

Даведка: фестываль "Жураўлі і журавіны" праводзіцца ў чацверты раз. У розныя гады на Ельні адзначалася ад 2500 да 4000 журавоў.  Балоту Ельня каля 8000-9000 год, утварыў яго Валдайскі ледавік. На балоте больш за 100 азер, з іх 30 найбольш буйных.

Як я ўпершыню "капітаніла". Чымпіянат па спартыўнай арніталогіі

*** Сваім загалоўкам нічога такога не хацела сказаць. Усе чальцы каманды ( Андрэй Шэўчык, Андрэй Барадзін, Мікіта Львоў і я ) ў нас былі хутчэй партнёрамі, і капітан нічога асаблівага і не рабіў. Адзінае што, час ад часу ўхваляў віды, калі ўзнікалі спрэчкі: 

- Капітан ухваляе? 

- Неее)))....

... ну альбо 

- Так.

Некалькі разоў адзін асабіста недаверлівы чалец каманды (прывітанне майму дарагому Мікіце Львову) спрабаваў адхіліць віды пачутыя капітанам. Аднак я была моцна ўпэўнена, а такім людзям хочацца давяраць. 

А цяпер пра сам чымпіянат. Як і іншыя каманды-ўдзельніцы Troglodytes  стартавала а шостай гадзіне ў ваколіцах г. Калінкавічы. Адразу хочацца сказаць вялікі дзякуй Андрэю Шэўчыку нашаму кіроўцу і гіду. Без яго ведання мясцовасці ў такі пахмурны, з рэдкім сонейкам дзянёк, мы б не здолелі набраць наш 91 від. Вынік у параўнанні с іншымі камандамі здаецца і меншы, аднак ведаючы гісторыю гэтай гонкі разумееш, што вынік добры.
Дык вось стартаваць мы канешне стартавалі, аднак сыч-сіпель нас адразу моцна падвёў і з шасці гадзін як быццам сыйшоў у падполле. Да шасці раніцы яму было так няблага, а пасля шасці напэўна засаромеўся. Не зважаючы на гэты факт мы з галавой кінуліся ў гонку. Спярша выбралі ў лесе ўсё што змаглі, усе што хаця б падало голас, альбо мела неасцярожнасць з'явіцца перад намі. На першыя дваццаць відаў нам спатрэбілася гадзіна. Пакуль шасталі па лесу напаткалі куніцу, якая залезла на дрэва і адтуль нейкі час пільна назірала за намі.

Пасля леса заехалі на меліарацыю і паскакалі на рыбгас "Трэмля". Безумоўна рыбгас дадаў відаў у наш спіс, аднак шмат з іх прыйшлося браць проста з боем. Доўгі час не маглі "выгнаць" з трыснягоў ніводнай чаротаўкі. У выніку ў спіс мы ўсе ж такі дадалі звычайную і драздовую чаротаўку, аднак толькі нам вядома як гэтыя віды нам дасталіся. У час пераездаў паміж сажалкамі рыбгаса напаткалі берасцянку. Здаецца б звычайны від, а радасці не было межаў, бо берасцянка таксама пільна хавалася ад нас. Я нават пачала жартаваць, што ў гісторыю мы ўвойдзем не рэдкімі відамі, а адсутнасцю звычайных. Трэба сказаць, што мы так і не знайшлі лебедзя-шыпуна, не пабачылі ніводнай лескі. Затое ў нашым спіне апынулася дзесяць відаў розных драпежных птушак ад шуляка-шалубятніка да сокала-кабца і вялікага арляца.

Напрыканцы гонкі мы выйшлі на невялікую вырубку дзе сутрэлі два жаданых для нас віды: звычайнага паўзунка і беласпіннага дзятла. Менавіта адсюль я зрабіла апошні званок, назвала наш апошні від і сказала, што мы фінішыравалі. Так скончылася гэта гонка. Мы былі маладой і амбітнай камандай, якая скончыла гонку, я лічу, на ўзроўні астатніх. Свае памылкі абавязкова выкарыстаем для свайго навучання - на будучыню. Спадзяюся ў наступным годзе мы зможам ўдзельнічаць такім жа складам (Мікіта, не сыходзь у войска). 

P.S. Дзякуй, хлопцы, за выдатны дзень!!!

Пра вынікі чымпіянату тут www.ptushki.org